افسردگی

از بچگی افسرده بودم 

شاد بودن رو یاد نگرفتم 

همیشه دلتنگ ...

همیشه برای مامانم و سختی هایی ک می کشید ناراحت بودم 

همیشه به مامانم می گفتم چرا خودت رو اذیت می کنی 

به خودت برس 

اینهمه غصه ما رو نخور ,برامون جوش نزن 

وظیفه تو نیست اینهمه دویدن و رنج بردن و حرف شنیدن 

مگه تو مردی یآ زن 

شاید الان که مرده بیشتر برای خودم ناراحتم که دیگه اون محبت خالص رو ندارم 

وقتی مادرم فوت شد برادر بزرگم تازه یادش افتاد خانواده یعنی چه 

همش دنبال این بود بقیه رو دور خودش جم کنه ,ولی بخاطر سال ها جفآ و بی مهری و  بی وفاییش به مادرم و ما حتی زمان بیماری مادرم ,هیچکس بهش توجه نکرد (حتی خونه خواهرام نمی رفت, می گفت خوشم نمیاد برم خونه دوماد) و همین چقدر مایه سرشکستگی خواهرام شد )

من دیدم برادرم چقدر شکست ...بشدت پشیمان بود ..و عذاب وجدان و فکر به گذشته ...و تلاش برای جبران ,امآ بیهوده بود 

و آخرش سرطان به وجودش رخنه کرد و به یکسال نکشید ...

برادر دومیم هر چند گاهی قاط میزد ولی حس خوب برادر داشتن رو به آدم میده , و اینکه اونم الان دو تا غده در مقعدش بیرون زده و ممکنه بخاطر یبوست باشه چون مصرف گوشتش بالا هست و البته دکتر برای اطمینان بیشتر براش آزمایش نوشته ,می دونم سرطان نیس ولی دارم سکته می کنم چرا باز هم باید یاد این لعنتی بیفتیم. ..

و حالا من مث یک گنجشک که در مقابل سرما و طوفان تسلیم شدم ,نمی دونم کی یخ می زنم و می میرم ...

التماس دعا برای روحی بهتر